مجتمع مسکونی هفت ممیز نه، در موقعیتی قرار گرفته که از یک سو با بافت مسکونی و از سوی دیگر با باغ های منطقه دینکان شیراز همجوار می باشد. فرم ذوزنقه ای و کشیده ی زمین به واسطه ی خالی شدن تراس هایی بزرگ و مثلث شکل از توده ی بنا در پلان اصلاح شده و پروژه در مقطع به واسطه تغییر پلان در طبقات و مرتفع شدن بالکن ها دچار تلاطم می شود و این شکست در مقطع به پوسته بنا نیز نفوذ می کند.

با توجه به تضادی که میان نیاز به کنترل تابش و میل به گسترده کردن دید به منظر اطراف وجود داشت، پروژه از سویی در مرز خود به واسطه بالکن هایی عمیق به داخل عقب نشینی می کند و ازسوی دیگر با الحاق گریدی که امتداد تقسیمات داخلی پروژه را به بیرون می کشاند تلاش می کند به این دوگانگی پاسخ دهد.