تایپولوژی آپارتمانی با پیش­فرض توده­گذاری تراکم 60 درصدیْ مدل غالب توسعه میان­بافتی و پارادایم اصلی سکونت شهرهای ما را شکل می­دهد: تولید تکراری و بدون توقف پاکت های صلب و توپرِ پهلو به پهلو، عرصه ای که بازار سرمایه در آن تلاش می کند تمام ظرفیت مجاز پاکت تراکمی خود را پر کند و برای وجاهت بصری بیشتر صفحه­ی تخت نما را با کلاژی از متریال بپوشاند.  محصول چنین نگاهی به مدل توزیع تراکم در دو حوزه تأثیرگذار است: سبک زندگی خصوصی از یک سو و ساختار بدنه شهری از سوی دیگر. رویکرد توسعه تراکم آپارتمانی در 40 سال گذشته به سمت حذف فضاهای نیمه خصوصی و نیمه عمومی، همسان سازی حداکثری در مدل زیست و حذف رابطه کیفی درون با بیرون بوده است.

سوال اصلی این پروژه این بود که چگونه می توان به واسطه ایجاد تغییر در مدل سیرکولاسیون و سازماندهی فضایی عام ساختارهای آپارتمانی، در عین رعایت محدودیت های قوانین شهرسازی و معماری، نحوه ارجاع به زیست خصوصی و نیمه خصوصی ساکنین را بازتعریف نمود.

به واسطه قرارگرفتن در شیب، خط آسمان شکسته پروژه و برنامه دو واحدی در طبقات تیپ، توده بنا در مقطع دچار شکست شده و روند رایج تکرار اسلب های مشابه دچار تغییر گردیده است. در محور شکست پروژه با تهی کردن فضای میانی واحدها به سمت حیاط، امکان تشکیل یک وید عمیق نیمه باز ایجاد شده که در مقابل کلیشه­ی نورگیر مرکزی قرار می گیرد. تولید این شفت علاوه بر افزایش عمق ورود نور، امکان ایجاد طیفی از فضاهای باز و نیمه باز اختصاصی را برای واحدهای مسکونی ایجاد کرده است. با تفکیک طبقات دو واحدی در مقطع و حذف فیلتر آسانسور مشترک، تلاش شده است سازماندهی مشاعات از مدل اشتراکی در طبقات فاصله گرفته و هر واحد حیطه ای اختصاصی جهت ورود پیدا کند و مجاورت واحدها با این شفت  امکان تغییر پلان درترازهای متفاوت را ایجاد کرده است. پروژه سعی می کند با ایجاد طیفی از تهی ها از تعریف نما به مثابه یک پوسته مسطح به سمت تبیین نوعی مرزبندی متخلخل با بیرون حرکت کند.

در رابطه با مسئله سازماندهی فضایی، با در نظر گرفتن شیب زمین، ورودی پیاده از طریق یک پل معلق از پایین ترین تراز معبر به فضای لابی در زیرزمین اول می رسد، که با پله ای مجزا به طبقه همکف و زیرزمین دوم متصل می گردد. تغییر جانمایی لابی از طبقه همکف به زیرزمین اول چند هدف را دنبال می کند: استقلال ورودی و خصوصی شدن حیاط سمت معبر اصلی در واحد طبقه همکف،  ایجاد مفصلی مستقل برای دسترسی به مشاعات زیرزمین دوم و تا حدود زیادی جبران مسئله کسری تراکم وید در طبقات.

آنچه در ساختار پروژه رخ داده، ایجاد گونه های متنوع سکونت در ترازهای مختلف است که سهم قابل توجهی از فضا در آنها به عرصه های خالی اختصاص یافته است، یعنی در ترازهای زیرین با گودال باغچه، تراز همکف با دو حیاط اختصاصی، ترازهای میانی با فضاهای نیمه باز و بالاترین تراز با یک باغْ بام. تفکیک دسترسی ها، تنوع فضایی و اتصال واحدها به حیاط های متنوع در عین محدودیت های موجود تلاشی است در جهت نزدیک شدن به کیفیات فضایی و زیستی آنچه به عنوان خانه می شناسیم.